เดิน..... ฉันเดินหันหลัง และจากไปด้วยความเดียวดาย สองเท้าของฉันเดินไป เพราะถ้าไม่เดินฉันคงทรุดลงที่ตรงนั้น สองมือของฉัน ซุกลงในกระเป๋ากางเกง เพื่อหาความอบอุ่นที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ไหล่ทั้งสองข้างห่อตัว เพื่อโอบอุ้มหัวใจดวงน้อย ที่เจ็บช้ำ ที่ซ้ำรอยเดิม สองตาของฉัน มันดูพร่ามัว ไปทันใด คงเพราะมีอะไรมาเอ่อที่ขอบตา หัวใจหนึ่งดวงน้อยรู้สึกหนาวและร้าว มากนัก ความรุ้สึกที่เหมือนไม่มีใคร ความู้สึกที่มีคนเพียงคนเดียวในโลกนี้ ทุกก้าวเดิน ที่เดินไปดูเหมือนนานแสนนาน เชื่องช้า แต่ทำไมนะ น้ำตาหายไปไหน ทำไมไม่ไหลลงมาเป็นเพื่อนฉันหน่อยละ ใช่สินะ มันแห้งไปนานแล้ว หรือ มันเจ็บจนชาในใจนะ มันเป็นความู้สึกที่เรียกว่า ความเหงากัดกินใจ ฉันคงแย่มากเลยสินะ เพราะในทางเดินของฉันไม่มีใครอยากก้าวเข้ามา เลยมันน่ารำคาญ น่าเบื่อ ไม่น่าฟัง หรือมัน.....มันไม่มีใครอยากฟัง สิ่งที่อยากเล่า มันคือสิ่งที่รบกวนเวลา..... นั่นสิ ใครเล่าอยากรับรู้ปัญหาของคนอื่น และฉันก็คงทำตัวน่าเบื่อ ไร้สาระ งี่เง่า ดังน้นเมื่อฉันเดินจากไปทุกคนคงรู้สึกดีขึ้น สบายขึ้น ใช่ปัญหาของฉัน ก็คือเรื่องของฉัน ฉันต้องแก้ไขด้วยฉันเอง แค่ฉันอยากหาใครสักคน