ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

เสียงคุยของฉันกับฉันเอง

เดิน..... ฉันเดินหันหลัง และจากไปด้วยความเดียวดาย
สองเท้าของฉันเดินไป เพราะถ้าไม่เดินฉันคงทรุดลงที่ตรงนั้น
สองมือของฉัน ซุกลงในกระเป๋ากางเกง เพื่อหาความอบอุ่นที่มีอยู่เพียงน้อยนิด
ไหล่ทั้งสองข้างห่อตัว เพื่อโอบอุ้มหัวใจดวงน้อย ที่เจ็บช้ำ ที่ซ้ำรอยเดิม
สองตาของฉัน มันดูพร่ามัว ไปทันใด คงเพราะมีอะไรมาเอ่อที่ขอบตา
หัวใจหนึ่งดวงน้อยรู้สึกหนาวและร้าว มากนัก
ความรุ้สึกที่เหมือนไม่มีใคร ความู้สึกที่มีคนเพียงคนเดียวในโลกนี้
ทุกก้าวเดิน ที่เดินไปดูเหมือนนานแสนนาน เชื่องช้า
แต่ทำไมนะ น้ำตาหายไปไหน ทำไมไม่ไหลลงมาเป็นเพื่อนฉันหน่อยละ
ใช่สินะ มันแห้งไปนานแล้ว หรือ มันเจ็บจนชาในใจนะ
มันเป็นความู้สึกที่เรียกว่า ความเหงากัดกินใจ
ฉันคงแย่มากเลยสินะ เพราะในทางเดินของฉันไม่มีใครอยากก้าวเข้ามา
เลยมันน่ารำคาญ น่าเบื่อ ไม่น่าฟัง หรือมัน.....มันไม่มีใครอยากฟัง
สิ่งที่อยากเล่า มันคือสิ่งที่รบกวนเวลา..... นั่นสิ ใครเล่าอยากรับรู้ปัญหาของคนอื่น
และฉันก็คงทำตัวน่าเบื่อ ไร้สาระ งี่เง่า
ดังน้นเมื่อฉันเดินจากไปทุกคนคงรู้สึกดีขึ้น สบายขึ้น
ใช่ปัญหาของฉัน ก็คือเรื่องของฉัน ฉันต้องแก้ไขด้วยฉันเอง
แค่ฉันอยากหาใครสักคนเองนะ ทำไมไม่มีใครฟังฉันเลย
ฉันไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรนักหรอกนะ
บางทีฉันก็อ่อนแอ ฉันล้า ก็แค่นั่นเอง
ทำไมนะ ทำไมน้ำตาต้องไหลกับเรื่องแค่นี้ด้วย เรื่องธรรมดาจะตายไป
ช่างเถอะ ฉันคนงี่เง่า ไร้สาระ หายไปก็คงดี
เดินต่อไปสิ ข้างหน้าหนะ
เดินไปสิ อย่าหยุดนะ
เดินไปเรื่อยๆๆเดินต่อไป
บนเส้นทางสายนี้ จนสุดท้ายของเวลา
จาก เรื่องของฉันโดยฉันเอง

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ช่างเธอ

อยากรู้...นักว่าเมื่อไหร่เจ้าโฉมตรู จะให้รู้ความฝันที่วางไว้ ที่เธอฝากชีวิตและหัวใจ ไว้กับใครคนหนึ่ง..อยากจะรู้ แสนบังเอิญจริงหนอที่ทราบข่าว ถึงเรื่องราวที่แว่วเข้าผ่านหู ว่านานแล้วเธอบอกให้เฝ้าดู คนที่อยู่ทุกคนรู้เรื่องดี เธอไม่บอกหรือเธอลืมให้รู้ หรือยุ่งอยู่หรือเธออยากหันหนี แต่ช่างเถอะเหตุผลอาจจะมี จะร้ายดีแล้วฉันเกี่ยวอันใด เธอจะสุขก็ขอให้เธอสุข เธอจะทุกข์หรือหมองขนาดไหน ก็ตัวเธอรู้เองใช่ผู้ใด จะรู้ไปทำไมก็ป่วยการ

เที่ยง ?

ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ ยามใดมีสุขสุขนั้นย่อมมีคลาย ของใดเคยเห็นย่อมผันและกลับกลาย คนยังมีวาย เกิดอยู่ คงอยู่ และดับลง

สิ้นหวังพลังใจ

อันไฟฝันจงฝันอย่างโชยแสง แม้อ่อนแรงอย่าดับริบหรี่หาย ร้อยคนนั้นมีนับแสนความคิดกลาย อย่าพึงหมายว่าพอใจทุกทั่วกัน เพียงอยากหวังอยากฝันจงทำเถิด แค่นำเกิดสนองตัวใจสุขสันต์ เพียงไม่ล้ำจรรยาแลศีลธรรม์ ขอให้ทำแม้ยังเพียงเสี้ยวดี หากไม่นับแล้วเมื่อไหร่จะพึงนับ เมื่อกลุ่มจับ ก็เพียงหนึ่ง มีศักดิ์ศรี ซึ่งผู้นำ ย่อมสร้างบ่มมานานปี ใช่หรือที่อาจก่อขึ้นเพียงวัน ณ ยามนี้ รุ่นกลุ่ม คงลำบาก ถึงยามยากไร้ผู้มาสร้างสรรค์ หากไม่ช่วย นำกลุ่ม คงร้าวพลัน ขอพี่นั้น โปรดตรึกตรองอีกครา