คนเดียว

ตรงสุดขอบฟ้า....แสนไกล
ตรงสุดทิวเขา....แสนยาว
จะมีหนึ่งไหม...เหน็บหนาว
แค่เพียงหนึ่งใจ ฤามีเพียงสายลมที่คอยห่มกาย
และที่เกินคว้า เมฆลอยเบื้องบน
เกินใจคนจะคว้าและไขว่
สุดจะหยิบคว้ามาเคียงใจ
มันสูงไป เกินใจเอื้อมทัน
ยามเมื่อต้องไอแดด
ใยไม่แผดเผาใจ
หนาวลึกลงข้างใน
ใจใยเหน็บหนาวครัน
วัน เว ลา ล่วง เลย พ้น ผ่าน
นาน อีกนาน อีกนาน สัก เท่าไหน
ใจจึงจบ สิ้นลงสิ้นใจ
คงหมดหนาว เมื่อคราวสิ้นลม