ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

ถามใจตน

ไม่มีใคร รู้ใจดี กว่าตัวหรอก ............ ไม่มีบอก ใจตน เท่าตนถาม
ตัวย่อมรู้ ทันจิต คิดติดตาม ............งามไม่งาม ใจตน ย่อมรู้ดี

อยากเดินหน้า ถอยหลัง หรือหลบเลี่ยง ......ยากจะเบี่ยง ว่าสุข หรือทุกข์หนี
ชอบหรือรัก เร่งค้นใจ อย่ารอรี ...........แล้วทำที่ ใจสุข แค่นั้นพอ

แม้คิดหลบ ถอยหลัง ไม่สู้หน้า ...........แต่ทว่า ใจทุกข์ แสนหนักหนอ
จะทำไป ทำไม ใยมิรอ ................ให้ใจทอ กำลัง กล้าสู้ไป

ความคิดเห็น

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า
สุรีย์แสงส่องผ่านด่านราศี
นับเลื่อนปีเคลื่อนพ้นจอนักษา
เวียนวนผ่านสายธารแห่งเวลา
ที่เตือนว่าทุกนาทีไม่รอใคร
อีกปีแล้วสงกรานต์แก้วเวียนมาพบ
ครบบรรจบอีกรอบนับอสงไขย
เร่งจงทำบัดนี้ดีเกินใจ
อย่ารอให้แก้ไขจะเสียงาน
เรียนเพื่อรู้ ทำเพื่อเรียน เขียนเพื่ออ่าน
ผิดพลาดงาน เรียนจำ เป็นคำขาน
อย่าผิดซ้ำ ปรับปรุง ให้ได้การ
อย่าหมดไฟสืบสานงานต้องทำ
เรียนรู้ค่ายคือชีวิตโลกใบเล็ก
ยามเยาว์เด็ก ชีวิตแสนขบขำ
เรียนรู้ผ่านเวลาน่าจดจำ
ถอดเป็นคำ ถึงทุกคน คนห้องค่าย .....:D

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

เพื่อแม่

สิงหามาศ เวียนครบ บรรจบรอบ เหลียวดูกรอบ รูปแขวน แผ่นผนัง เห็นภาพหนึ่ง ยืนเคียง เป็นกำลัง เนิ่นแต่หลัง หลายปี ผ่านเวียนมา เหนื่อยแสนเหนื่อย ด้วยเพียงมือ ดั่งหญิงแกร่ง ด้วยเพียงแรง แห่งสตรี ฤาอ่อนล้า ไม่เคยท้อ ไม่เคยย่อ สักเพลา สมคำว่า เป็นมารดา ในถิ่นไทย ณ วันนี้ ไม่อยาก ให้แม่เหนื่อย พักคลายเมื่อย เพื่อแม่ ใจแจ่มใส ลูกจะสืบ สานต่อ ด้วยหัวใจ แม่สร้างไว้ ลูกหวังสร้าง ดีกว่าเดิม สิงหามาศ เวียนครบ บรรจบรอบ ขอพรมอบ จากเทวา ช่วยสร้างเสริม ให้แม่พบ เพียงสุข กำลังเติม ปริ่มเปรมเพิ่ม ถ้วนทั่วทั้ง กายและใจ

คุณค่า

แกร่งและแข็ง แต่ไร้แรง  ไม่อาจสู้ ถึงทำอยู่ แต่ไม่มี มองไม่เห็น ให้ทำงาน ส่งผลงาน แต่ไม่เป็น แต่เห็นเช่น คือค่า ของข้าใคร

เสียงคุยของฉันกับฉันเอง

เดิน..... ฉันเดินหันหลัง และจากไปด้วยความเดียวดาย สองเท้าของฉันเดินไป เพราะถ้าไม่เดินฉันคงทรุดลงที่ตรงนั้น สองมือของฉัน ซุกลงในกระเป๋ากางเกง เพื่อหาความอบอุ่นที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ไหล่ทั้งสองข้างห่อตัว เพื่อโอบอุ้มหัวใจดวงน้อย ที่เจ็บช้ำ ที่ซ้ำรอยเดิม สองตาของฉัน มันดูพร่ามัว ไปทันใด คงเพราะมีอะไรมาเอ่อที่ขอบตา หัวใจหนึ่งดวงน้อยรู้สึกหนาวและร้าว มากนัก ความรุ้สึกที่เหมือนไม่มีใคร ความู้สึกที่มีคนเพียงคนเดียวในโลกนี้ ทุกก้าวเดิน ที่เดินไปดูเหมือนนานแสนนาน เชื่องช้า แต่ทำไมนะ น้ำตาหายไปไหน ทำไมไม่ไหลลงมาเป็นเพื่อนฉันหน่อยละ ใช่สินะ มันแห้งไปนานแล้ว หรือ มันเจ็บจนชาในใจนะ มันเป็นความู้สึกที่เรียกว่า ความเหงากัดกินใจ ฉันคงแย่มากเลยสินะ เพราะในทางเดินของฉันไม่มีใครอยากก้าวเข้ามา เลยมันน่ารำคาญ น่าเบื่อ ไม่น่าฟัง หรือมัน.....มันไม่มีใครอยากฟัง สิ่งที่อยากเล่า มันคือสิ่งที่รบกวนเวลา..... นั่นสิ ใครเล่าอยากรับรู้ปัญหาของคนอื่น และฉันก็คงทำตัวน่าเบื่อ ไร้สาระ งี่เง่า ดังน้นเมื่อฉันเดินจากไปทุกคนคงรู้สึกดีขึ้น สบายขึ้น ใช่ปัญหาของฉัน ก็คือเรื่องของฉัน ฉันต้องแก้ไขด้วยฉันเอง แค่ฉันอยากหาใครสักคน...